ادما از ادما زود سير ميشن
ادما از عشق هم دلگير ميشن
ادما رو عشقشون پا ميزارن
ادما ادم و تنها ميزارن
منو ديگه نميخواي خوب ميدونم
تو کتاب دلت اينو ميخونم
يادته آن عشق رسوا يادته
اون همه ديونگي ها يادته
تو ميگفتي که گناه مقدسه
اول و اخره هر عشق هوسه
منو ديگه نميخواي خوب ميدونم
تو کتاب دلت اينو ميخونم
ديگه از بگو مگو خسته شدم 
من از اون قلب دو رو خسته شدم
نميخواي بموني توي اين خونه
چشم تو دنبال چشماي اونه
همه حرفاي تو يک بهونه است
اون جهنمي که ميگن اين خونه است

بی تو احساس پوچی دارم ........در این شبهای پر از درد

ای کاش بازم هم آن روزهای زیبا تکرار شوند........ولی افسوس که دیگر افسانه شده اند

مرا بی آنکه بدانم رهاییم کردی.........ولی به کدامین گناه مرا آزردی

بی تو احساس پوچی دارم........کاش مرا بفهمی

کاش مرحم دردم باشی........کاش دوباره عاشقم باشی

مرا اینگونه رها نکن........من همان محرم اصرار تو ام

من همان تها تکیه گاه تو ام ........چگونه مرا از یاد خواهی برد

چگونه دستهایم را از یاد خواهی برد........کاش دوباره عاشقم باشی

چگونه آغوشم را از یاد خواهی برد........چگونه در آغوش دیگری مرا از یاد خواهی برد

اکنون دستهایم سرد شده اند........آغوشم سالهاست بی حس مانده است

کاش مرا میفهمیدی........کاش دستهایم را رها نمیکردی

                     ای کاش...

اين روزا بيشتر احساس تنهايي ميكنم، ديگه نميتونم از ته دلم بخندم. دوس دارم همش يه جاي خلوت باشم...

اين روزا سيگار بهترين دوستم شده كه به پاي من ميسوزه...

بازم داره روزاي تاريك زندگيم بر ميگرده ، روزايي كه همه فكر ميكردن معتاد شدم ...

دلم واسه اون روزا تنگ شده ، واسه شب زنده داري هام تنگ شده...

واسه اون روزايي كه تا صبح بيدار ميموندم و به آهنگ هاي داريوش گوش ميكردم...

دلم ميخوا داد بزنم، دلم ميخواد بازم ديوونه بازي هامو شروع كنم ميخوام به اون روزا برگردم ...

                                 دلم واسه اون روزا خيلي تنگ شده خيلي

یه بار یکی از دوستام یه اس ام اسی بهم فرستاد متنش این بود:

درد را از هر طرف بخوانی درد است ولی دریغ از درمان که از آن طرف نامرد است...

به این نتیجه رسیدم که درد بهتر از درمانه واسه همون ریکس نمیکنم دیگه آخه یه بار به یکی گفتم یه حس تازه بهم دادی بدون هیچ کلمه ای یه زهر ماری هم نگفت و رفت خب ...

طرف تو وبلاگش نوشته پشت کسی رو خالی نمیکنم ؟؟؟؟؟

واسه تو بود...اوهوم

جرم من آدمیست...

شکنجه ام تنهایست...

مرا در سلولی حبس کرده اند که اسمش زندگیست ...

تنهایی خودم را دوست دارم...

بی پروا شکنجه ام میدهد...

بی آنکه من صدایش کنم به سراغم می آید ...

تمام این مدت را کنارم مانده است...

رفیق نیمه راه نیست...

به این میگویند یک دوست...

میخواهم تا پایان مجازاتم کنارم باشد ...

قول داده است تا آخر کنارم بایستد...

رفیق من تنهایی من است...

عجب برفی میباره بیرونو که نگا میکنم دلم میخواد برم زیر برفا ... 

مگه چیکارت کرده بودم که ایجوری میکنی ؟؟؟ تو این دنیایی که من زندگی میکنم باید گرگ باشی چون بره هاشم اگه بفهمن دلت پاکه واست شاخ میشنو میزنن لهت میکنن...

               به امید اینکه بشیم گرگ خونخوار ...

دل من دیگه خطا نكن
با غریبه ها وفا نكن
زندگی رو باختی دل من
مردم و شناختی دل من
زندگی رو باختی دل من
مردم و شناختی دل من
تا به كی سراپا حقیقتی
تا به كی خراب محبتی
همنشین این و اون میشی
خسته وپریشون میشی
دشت بخت توكویرمیشه
مرغ آرزوت اسیرمیشه
رو به روت سراب
پشت سر خراب
ساكت وصبوری دل من
مثل بوف كوری دل من
زندگی باختی دل من
مردم و شناختی دل من
دل من دیگه خطا نكن
با غریبه ها وفا نكن
زندگی رو باختی دل من
مردم و شناختی دل من
توی خون نشستی دل من
بی صدا شكستی
زندگی رو باختی دل من
مردم و شناختی دل من
ساكت و صبوری دل من
مثل بوف كوری دل من

چشم من بيا منو ياري بكن
گونه هام خشكيده شد كاري بكن
غير گريه مگه كاري ميشه كرد
كاري از ما نمياد ياري بكن
اونكه رفته ديگه هيچ وقت نمياد
تا قيامت دل من گريه ميخواد
سرنوشت چشاش كوره نميبينه
زخم خنجرش ميمونه توسينه
لب بسته ديده غرق به خون
قصه غربت آدم همينه
اونكه رفته ديگه هيچ وقت نمياد
تا قيامت دل من گريه ميخواد
خورشيد روشن مارو دزديدن
روي اون ابراي سنگين كشيدن
همه جا رنگ سياه وماتمه
فرصت موندنمون خيلي كمه
اونكه رفته ديگه هيچ وقت نمياد
تا قيامت دل من گريه ميخواد

ای به داد من رسیده تو روزهای خود شکستن
ای چراغ مهربونی تو شب‌های وحشت من
ای تبلور حقیقت توی لحظه‌های تردید
تو شب رو از من گرفتی تو من رو دادی به خورشید
اگه باشی یا نباشی برای من تکیه‌گاهی
برای من که غریبم تو رفیقی جون‌پناهی

یاور همیشه مؤمن تو برو سفر سلامت
غم من نخور که دوریت برای من شده عادت
ناجی عاطفه من شعرم از تو جون گرفته
رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته

اگه مدیون تو باشم اگه از تو باشه جونم
قدر اون لحظه نداره که من رو دادی نشونم

اگه مدیون تو باشم اگه از تو باشه جونم
قدر اون لحظه نداره که من رو دادی نشونم

وقتی شب، شب سفر بود توی کوچه‌های وحشت
وقتی همسایه کسی بود واسه بردنم به ظلمت
وقتی هر ثانیه شب طپش هراس من بود
وقتی زخم خنجر دوست بهترین لباس من بود
تو با دست مهربونی به تنم مرهم کشیدی
برام از روشنی گفتی پرده شب رو دریدی

یاور همیشه مؤمن تو برو سفر سلامت
غم من نخور که دوری برای من شده عادت

ای طلوع اولین دوست ای رفیق آخر من
به سلامت سفرت خوش ای یگانه یاور من
مقصدت هرجا که باشه هر جای دنیا که باشی
اون ور مرز شقایق پشت لحظه‌ها که باشی
خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود
تنها دست تو رفیق دست بی‌ریای من بود

یاور همیشه مؤمن تو برو سفر سلامت
غم من نخور که دوری برای من شده عادت

چنان دل کندم از دنیاکه شکلم شکل تنهاییست

ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشاییست

مرا دراوج می خواهی تماشا کن تماشا کن

دروغین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن

در این دنیا که حتی ابر هم نمیگرید به حال من

همه از من گریزانند تو هم بگریز از این تنها

فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودم وهستم

دلم چون دفترم خالیست قلم خشکیده در دستم

گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم

به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم

رفیقان یک به یک رفتند مرا باخود رها کردند

همه خود درد من بودند گمان کردم که همدردند

شگفتا از عزیزانی که هم آواز من بودند

به سوی اوج ویرانی پل پرواز من بودند